Ayna ayna söyle bana…

Herkese Merhaba…

Herkese Merhaba…

Herkese Merhaba…

İşte yine buluştuk sevgili okur…
Bugün gelmez diyordunuz ama yanıldınız...
Geldim işte, geldim...
Hem de bugünkü yastıkaltı hikayemizi cebime koydum da geldim...

Toprak bir gün aynaya dedi ki:

“Ay ayna!

İmreniyorum sana!

Çünkü kim sana baksa, kendini görür;

Bana bakanlar ise, sadece beni görür!”

Ayna toprağa şöyle cevap verdi:

“Ey kara toprak, ne beyhude bir dert ile dertlenmişsin.

Biliyor musun?

Ben bana bakanların bugününü gösteririm.

Oysa sen, sana bakanların yarınından haber verirsin…”

Bu cevap, toprağın hoşuna gitse de, tekrar konuştu:

“Belli ki içimi rahatlatmak içindir sözlerin…

Söyler misin bana,
Sana bakanlar,
Hiç dönüp bakar mı bana?”

Ve ayna toprağa acı bir gülümseyişle şunları söyledi:

“Merak etme!

Bana bakacak yüzü kalmayanların gözü, hep sana döner!”
Ya sizin yüzünüz ne yana dönük sevgili okur?

Bugüne mi?

Yarına mı?
Hadi siz yazdıklarımı düşünedurun ben müsaadenizi istiyorum.

Yeniden görüşünceye kadar en çok beni özleyin... 

En çok beni özleyin...

En çok beni özleyin...

Hatta bir tek beni özleyin...

Özleyin...